„Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”  usłyszeliśmy w Środę Popielcową, kiedy kapłan posypywał nam głowy popiołem. Rozpoczynając Wielki Post zostaliśmy wezwani, by odwrócić się od tego, co daje nam pozorne poczucie szczęścia, a swoje myśli i czyny skierować ku Panu Bogu. W odnalezieniu pełnego szczęścia w Bogu przeszkadzają nam nasze wady i niedociągnięcia, popełnione grzechy i wewnętrzne niezadowolenie z ich powodu. Papież Franciszek wzywa nas, by okres Wielkiego Postu sprzyjał  „odnowieniu siebie w spotkaniu z Chrystusem żyjącym w Jego Słowie, w sakramentach i w bliźnim”. Pomocą w tym odnowieniu siebie są dla nas uczynki pokutne, czyli świadome podjęcie wyrzeczeń. Nasze postanowienia pokutne pozwalają nam oczyścić relację z Panem Bogiem i bliźnim. Mają być konkretne, odciążające naszą duszę i ciało od tego, co samo w sobie może nie jest złe, ale co nie jest nam do życia konieczne. Postanowienie nie musi wymagać od nas wielkiego zaangażowania, mogą to być rzeczy małe, wymagające niewielkiego wysiłku i systematyczności. Ojciec święty Franciszek powiedział: „Mały krok, pośród wielkich ludzkich ograniczeń, może bardziej podobać się Bogu niż poprawne na zewnątrz życie człowieka spędzającego dni bez stawiania czoła poważnym trudnościom”. Rezygnując na przykład z oglądania telewizji lub korzystania z komputera zyskujemy więcej czasu. Czas ten możemy wykorzystać na modlitwę, lekturę pisma świętego lub spędzić go wspólnie z bliskimi. Ważne jest, by postanowienia wielkopostne nie były tylko testem na naszą silną wolę. Nie może to być praktyka pokutna dla samego wyrzeczenia, bo skupiamy się wtedy na nas samych, ale nie zbliżamy się do Boga. Postanowienia podjęte i cierpliwie wypełniane mają przybliżać nas do Pana. Pan Bóg wynagrodzi nam wniesiony wysiłek, a wytrwanie w podjętych wyrzeczeniach daje nam dużo radości i satysfakcji. Natomiast porażki naszej słabej woli, które przytrafiają się nam w wytrwaniu w postanowieniach niech będą zachętą do poszukiwania na nowo wsparcia u Boga w sakramencie pojednania. Jezu, Ty pościłeś na pustyni czterdzieści dni. Chcemy Cię naśladować i rezygnując z tego co ziemskie pragniemy przybliżyć się do tego, co Boskie.

Stanisław Kurdybacha