Niedziela Palmowa, Niedziela Męki Pańskiej, Niedziela Kwietna, Niedziela Wierzbna – to wszystko nazwy tej samej – szóstej niedzieli Wielkiego Postu.
Jest to święto o bardzo długiej i bogatej tradycji, jego początki sięgają IV wieku, kiedy to w Jerozolimie zaczęto organizować uroczyste procesje z palmami, na pamiątkę Triumfalnego wjazdu Jezusa Chrystusa do Jerozolimy. Potem zwyczaj ten zaczął się rozprzestrzeniać na całą Europę. W Polsce początki tego Święta sięgają wieku XI.
Początkowo, w Jerozolimie, istotna była konkretnie Procesja, która prowadzona była przez patriarchę jadącego na osiołku, który wjeżdżał do Świętego Miasta, a zgromadzeni wierni ścielili przed nim liście palmowe i płaszcze. Było to wierne odwzorowanie wydarzenia z życia naszego Pana. W Europie z kolei, konkretnie we Francji, w VII wieku pojawił się zwyczaj święcenia palm. Od mniej więcej X – XI wieku obchody tego Święta przyjęły obecną formę czyli połączenie procesji upamiętniającej wjazd Jezusa Chrystusa do Jerozolimy, połączony ze święceniem palm wielkanocnych oraz obchody Męki Pańskiej. W Polsce zamiast typowych palm, które przecież u nas nie występowały, zastąpiono palmy gałązkami wierzbowymi, ze świeżymi pąkami, które symbolizowały nowe życie. W zależności od rejonu, pojawiły się również palmy wykonane ze świeżych kwiatów, symbolu odradzającego się życia po zimie.
Tego dnia podczas Eucharystii odczytywane są dwa fragmenty Ewangelii – na początku wersety dotyczące wjazdu do Jerozolimy, a następnie, podczas liturgii słowa odczytywana, bądź odśpiewywana jest uroczyście Męka Naszego Pana Jezusa Chrystusa, często z podziałem na głosy i role. Zwyczaj ten był szczególnie istotny przed II Soborem Watykańskim, wówczas wierni nie uczestniczyli tak powszechnie w obchodach Triduum Paschalnego i aby pomóc im wejść w obchody Wielkiego Czwartku i Wielkiego Piątku przyjęto właśnie taka formę. Niedziela Palmowa, czyli Niedziela Męki Pańskiej, wprowadza nas bowiem bardzo mocno w nastrój Świąt Paschalnych, poprzez czytania prowadzi ku Wieczernikowi i pozwala odczuć dramat Naszego Pana zdradzonego, uwięzionego i opuszczonego. Daje zasmakować Jego cierpienie w pretorium Piłata i odrzucenie przez człowieka, a nawet przez własnych uczniów i ostatecznie prowadzi wiernych aż na sam szczyt Golgoty, na Krzyż.
Niedziela Wierzbna, Niedziela Kwietna rozpoczyna obchody Wielkiego Tygodnia przygotowując nas do Niedzieli Wielkiej Nocy, kiedy Życie ostatecznie pokona Śmierć. Jest też nostalgiczną retrospekcją naszego ludzkiego życia, w którym tak często entuzjastycznie uczestniczymy w nabożeństwach, zwłaszcza gdy Bóg jest nam potrzebny, bo jakiś ból dotyka naszego serca i tak łatwo potem wyrzekamy się Naszego Pana, gdy Jego przykazania przeszkadzają nam w życiu, stoją na przeszkodzie naszych planów, tak łatwo wówczas stajemy się Krzyżem Chrystusa i gwoździami przebijającymi Jego Święte Ręce.
Niech przekaz tej Szóstej niedzieli Wielkiego Postu pochyli nas nad znaczeniem nadchodzącego Tygodnia, niech pozwoli go zrozumieć, przeżyć go i żyć nim każdego następnego dnia.
